Faalangst

Misschien denk je nu: wat een zwaar onderwerp om mee te beginnen. Dat is het ook wel, maar ik wil het er toch graag al in mijn eerste blog over hebben. Faalangst is namelijk iets waar ik al zolang ik me kan herinneren mee worstel en wat daardoor een grote rol speelt in mijn leven.

Mijn mening geven, toetsen maken, huishoudelijke taken doen. Het zijn slechts een paar voorbeelden van dingen waarbij ik last kan krijgen van mijn faalangst. Ik weet niet zeker waarmee het oorspronkelijk is begonnen, maar wat ik wel weet is dat de angst door de jaren heen alsmaar groter is geworden. Ik heb er veel aandacht aan geschonken. En wat je aandacht geeft, groeit. Ik gaf zoveel aandacht aan mijn faalangst dat deze inmiddels onrealistische vormen aan heeft genomen. Daardoor kan ik al heel snel van een mug een olifant maken, bij alles en niets. En dat is ontzettend frustrerend. Voor mezelf, maar ook voor de mensen om me heen. Ik kan in één klap van een vrolijke vrouw in een boze, gefrustreerde vrouw veranderen. En ik weet niet wie daar meer last van heeft, ikzelf of de mensen om me heen…

Sommige mensen die dicht bij me staan hebben het snel door als ik ergens mee zit of als iets niet lukt, anderen niet of minder snel. Hetgeen waar ikzelf de meeste moeite mee heb als de faalangst opspeelt, is dat ik meestal dichtklap en daardoor niet kan uitleggen waar ik mee zit of wat me niet lukt. En dat maakt het er voor mezelf niet makkelijker op, maar voor de mensen om me heen ook niet. Ik heb een nogal expressief gezicht, dus mensen die het dichtst bij me staan zien het soms wel aan me als ik gefrustreerd, boos en/ of verdrietig ben, maar meer dan dat is er op zo’n moment vaak niet. Ik probeer wel al meer te praten als ik ergens mee worstel, maar ik heb nog een lange weg te gaan. Ik denk dat faalangst iets is waar ik mee zal moeten leren leven. Het zal nooit helemaal verdwijnen. En dat is oké, maar het zou al veel schelen als ik er minder door beïnvloed zou worden.

Nu vraag je je misschien af: Waarom ga je bloggen als je faalangst hebt? Ik snap die vraag ergens wel. Maar ik heb er een antwoord op. Ik wil namelijk graag aan mezelf én aan mijn faalangst bewijzen dat ik ondanks die grote angst kan bloggen. Ik mag het best doodeng vinden om berichten op internet te plaatsen die door iedereen gelezen kunnen worden, maar ik mag het ook leuk (gaan) vinden. En ik hoop dat vooral dat laatste steeds meer zal gebeuren. Ik ben in ieder geval benieuwd wat het bloggen mij (en jou!) gaat brengen.

Liefs, Nuria

P.S. laat gerust een reactie achter onder mijn bericht ^^