Onrust

Ik weet niet zo goed hoe ik dit blog moet beginnen, maar ik begin maar gewoon te typen. Bij alles wat ik denk en doe is in mijn hoofd een bepaalde onrust aanwezig. En over die onrust wil ik het graag hebben.

Al jarenlang heb ik constant een soort onverklaarbare onrust in mijn hoofd. Ofja onverklaarbaar, tot voor kort onverklaarbaar. Ik ben al een paar keer gediagnosticeerd met depressie, maar iedere keer had ik het gevoel dat dat niet helemaal klopte. Ik had alleen ook geen idee wat het nog meer zou kunnen zijn. Daar ben ik nu gelukkig wel achter gekomen. Ik blijk namelijk een lichte vorm van ASS (Autisme Spectrum Stoornis) te hebben. Een hele opluchting om dat te horen. Ik heb me wel vaker afgevraagd of ik niet een vorm van autisme zou kunnen hebben, maar ik was denk ik te bang om het aan een dokter voor te leggen. Ik heb altijd al allerlei kwaaltjes gehad, dus dit kon er voor mijn gevoel niet óók nog bij.

De onrust in mijn hoofd voelt een beetje als een tikkende tijdbom. Constant aanwezig, klaar om tot ontploffing te komen. Ik kan mijn gedachten normaal gesproken al moeilijk reguleren, maar als de onrust erg aanwezig is, is dat echt bijna niet te doen. De constante gedachtestroom zorgt ervoor dat ik constant hoofdpijn (weliswaar in wisselende mate) heb en erg (snel) vermoeid raak. Onduidelijkheid en gepieker zorgen ervoor dat de tijdbom nog sneller ontploft. En eigenlijk zou ik dan zelf op de rem moeten trappen, maar dat lukt me meestal niet. Het helpt soms wel als iemand anders me aanspoort om even rustiger aan te doen. Ik zeg soms, omdat dat ook vaak niet het geval is. En dat is met veel meer dingen zo. Het ene moment kan iets helpend zijn en rust geven, terwijl ik er het andere moment juist nog veel onrustiger van word. Vooral als hetgeen ik doe om rustig te worden me niet lukt. Op zo’n moment krijg ik ook veel last van de faalangst. En die combinatie is erg frustrerend.

Ik leer mijn eigen handleiding steeds wat beter kennen, maar ik weet vaak nog niet hoe ik hem moet lezen. Ik denk dat ik al blij mag zijn met de stapjes die ik nu zet, hoe minuscuul die vaak ook zijn. Alleen ook dat blij zijn is iets wat ik moet leren. Ik denk dat ik te goed ben geworden in me focussen op het negatieve in plaats van op het positieve. Nog iets wat ik moet leren. Maar gelukkig heb ik nog genoeg tijd om dat te doen. Althans, daar ga ik vanuit.

Sorry als dit blog een beetje all over the place lijkt, maar dat is in dit geval wel op zijn plek. Het is een goede weerspiegeling van de onrust die ik zowat constant ervaar.

Liefs, Nuria

P.S. laat gerust een reactie achter onder mijn bericht ^^